Oceniamy

Isamar

Poplotkowaliśmy sobie o tym, co denerwuje nas w autorach zgłaszanych do nas blogów, więc przyszła pora, by pomyśleć trochę o drugiej stronie. Zdarzyło mi się w ostatnim czasie przeczytać kilka różnych ocen ocenianego właśnie przeze mnie bloga, więc mam świeże doświadczenia.

Rzecz pierwsza i podstawowa, której - jeśli o mnie chodzi - nietrudno się domyślić. Ocena zaczęta od słów Oceniam od rozdziału numer... tudzież Oceniłam trzy ostatnie/wybrane notki (w przypadku wybranych domyśl się jeszcze, drogi autorze, które!). I święte oburzenie w odpowiedzi na zarzut braku kompetencji. Cudowna sprawa.
(Z góry zastrzegam, nie mówię o sytuacjach wyjątkowych, o czym już dyskutowaliśmy.)

Rzecz druga: ocenianie opowiadania w pięciu lub więcej kategoriach, z których jedna nazywa się "Treść", druga przeznaczona jest, od biedy, na błędy, a pozostałe, obszernie wypełnione, Merlin wie, na co. Bo po cóż fatygować się na podzielenie owej treści na fabułę, bohaterów, świat przedstawiony, styl - skoro można zamiast tego zająć się szablonem, dodatkami, liczbą komentarzy, działem "o mnie" i licznikiem wizyt... Szeroko wyrzucając autorowi brak umiejętności zareklamowania swojego utworu jak produktu z Biedronki.

Rzecz trzecia, moja ulubiona. Podobało mi się twoje opowiadanie, jest oryginalne. Nie ma w nim tandetnego romansu o *wpisz dowolny pairing*, jakie zwykle można spotkać w sieci. Chociaż czytałam kiedyś jeden *wpisz tytuł*, który był inny, i podobał mi się, bo *argumentacja na kilka linijek*. Twoje opowiadanie też jest fajne. Daję maksimum punktów - autor strasznie dużo dowiedział się o swoim tekście, nieprawdaż?
Albo takie: Nie lubię opowiadań fantasy, ale właśnie piszę jedno o *znów mały wykład o twórczości oceniającego*. Twoje też jest fajne, że nie wspomnę o Twoja bohaterka jadła płatki z mlekiem na śniadanie, tak jak ja dziś. Tylko że ja jadłam *wpisz nazwę*.
Krótko mówiąc: oceniający nie tyle nie mogący się powstrzymać od wtrąceń o sobie, co - piszący wyłącznie na własny temat, wtrącający coś o przeczytanym tekście. Plaga.

Huma

Nie można się nie zgodzić z żadnym z powyższych punktów. Przy okazji nieźle się uśmiałem czytając to. Smile

Jak dla mnie jest jeszcze kilka innych dość często popełnianych przez oceniających błędów, nie tak kardynalnych, jak te wskazane przez Isamar, ale jednak dość istotnych.
1. Streszczenie opowiadania w ocenie. Już samo to sprawia, że jeśli ktoś chciałby potraktować ocenę jako zachętę do przeczytania, to właściwie nie ma już po co, bo z samej oceny wie wszystko, co zawarto w opowiadaniu. Najbardziej drastyczna wersja tego błędu to teksty w stylu: Ale zakończenie mi się nie podobało, jak [wstaw imię] zabił [wstaw imię], a [wstaw imię] okazał się zdrajcą.
2. Pominięcie w ocenie porad od oceniającego. Może niejasno to wyraziłem, ale chodzi mi o to, że ocena powinna dawać autorowi opowiadania podstawy do poprawy. Jeżeli ocena polega jedynie na wypisaniu błędów (czy to ortograficzny czy stylistycznych) bez wskazania jak ewentualnie dany błąd poprawić (z "ortami" nie ma problemu, ale przy stylu już owszem), jest moim zdaniem poważnym zaniedbaniem.

Green Groenn

Rzecz pierwsza: Popieram. Szczyt nieprofesjonalizmu jak dla mnie.
Rzecz druga: Cóż, też mamy kategorię o nazwie treść, ale to dlatego, że jest taka najbardziej "luźna", poza tym najwięcej za nią punktów. Oprócz tego niezależnie styl, bohaterowie i świat przedstawiony funkcjonują. Mimo wszystko się zgadzam: nie znoszę, gdy dajmy na to można z dziesięć punktów dostać za liczbę komentarzy, albo ilość linków.
Rzecz trzecia: o, tak. Wykłady o własnym tekście też bywają denerwujące.

Co do słów Humy, też nie lubię, jak wszystko zostaje zdradzone, bo nie mam potem frajdy z czytania. Sama zawsze uprzedzam na początku oceny, jeśli mam zamiar zamieścić dużo spojlerów, żeby pominąć którąś tam kategorię, jeżeli chce się odkryć coś samemu.

Ja tutaj dorzucę jeszcze:
1. Przekonanie o własnej nieomylności.
Pewnie, każdy ma własne zdanie i oceniający może uparcie trzymać się swojego. Nie powinien jednak zapominać, że to prawo do własnego zdania obejmuje też innych. Niech udowadnia swoje racje, ale za często spotykam się wręcz z zżeraniem autorów, którzy śmią na ten przykład wyjaśnić, że coś tam wcale nie jest błędem bo to i tamto. Ludzi nieomylnych nie ma. Oceniających też nie, choćby nie wiadomo jak byli dobrzy.
2. Popisywanie się własną inteligencją, wszechwiedzą i ciągłe ironizowanie.
Tak, mi też się zdarza, że będę złośliwa, bardzo dawno temu nawet trochę z tym przesadzałam. Ostatnio jednak staram się tego unikać i strasznie denerwuje mnie, kiedy w swoich ocenach ktoś stara się być na siłę zabawny, ironiczny i popisywać się, kosztem autora i jego opowiadania. Jak Huma słusznie zauważył: mamy wydać opinię i coś poradzić, a nie: wystawić opinię i wyśmiać.

Huma

Mogę się przyznać, że ta uwaga o ironizowaniu to zdecydowanie do mnie pasuje. Choć staram się ograniczać, jednak mój styl pełnymi garściami czerpie często z nieprzebranych pokładów ironii i sarkazmu zalegających we mnie. W szczególności ujawnia się to przy błędach logicznych w opowiadaniu, a bywają takie, że powstrzymanie się od, może nie wyśmiania, bo tego nie robię, ale sarkastycznego podkreślenia jakiegoś niedociągnięcia, jest bardzo trudne. Jak na razie chyba tylko jedna osoba się skarżyła, więc chyba nie ma tak źle. Smile

Muszę się mocno zgodzić z pierwszym punktem wskazanym przez Green. Przemądrzałych oceniających, sądzących, że napisanie przez nich oceny to najwyższa świętość, jaka może spłynąć na opowiadanie, widuje się niestety zbyt często.

Isamar

Prywatnie uważam, że ironia to cecha ludzi półinteligentnych; już dość mądrych, by umieć jej używać, ale jeszcze nie wystarczająco, by się bez niej obejść. Ale niskie rozrywki są czasem bardzo zabawne ^^

Przekonania o własnej wszechwiedzy to już nie drobna wada, ale rzecz nie do przeskoczenia. Dla oceniającego, który sądzi, że tylko on ma rację, nie ma już chyba żadnej nadziei.

I jeszcze tak po cichu dodam, że uwielbiam marnych oceniających, którzy kiepsko znają (czytaj: myślą, że znają) zasady pisowni, zwłaszcza zaś interpunkcji. Uwielbiam im wykazywać, że na dwadzieścia pięć wskazanych błędów w przypadku piętnastu nie mają racji. A najlepsze jest to, że zawsze, absolutnie zawsze, bronią swojego zdania, choćbym odsyłała do konkretnych stron w konkretnym słowniku lub poradni językowej. No bo co tam profesorowie, czternastoletnia smarkula wie lepiej - a pani od polskiego też jej tak powiedziała.

Ferhora

Huma

Ferhora

Och! Cie zgodzę się! Ironia jest piękna i niewielu umie ją stosować poprawnie. Większość raczej jest po prostu chamska i myśli, że ironizuje. Ironia jest papierkiem lakmusowym, bo tylko inteligentny człowiek ją zrozumie.

Isamar

Bez obrażania się, proszę. To tylko moja prywatna obserwacja. Ale zauważcie, to taki chwyt jak książki psychologiczne. Wszyscy zaraz rzucają się, żeby je przeczytać, bo jak pochwalą się, że znają książkę psychologiczną, to będą taaacy mądrzy. Tymczasem Potencjalny Poważny Czytelnik wie, że dobrze wykreowany pod względem psychologicznym bohater to podstawa, a nie dodatek.
Każdy jeszcze-nie-inteligentny człowiek najpierw stara się być ironiczny. Nigdy - uprzejmy, na przykład.

Wiek mnie nie interesuje. Zgłaszając się do oceny bądź też, odwrotnie, przyjmując do kadry oceniającego, sprawdzam tylko, jak pisze. Jeżeli potrafi skonstruować dłuższą wypowiedź, w której odnosi się do tekstu, wskazuje błędy, daje porady - może mieć i osiem lat. Natomiast z trzydziestolatkiem, który tego nie potrafi, nie chce mieć nic wspólnego.

Przyznaję, że wiek to dla mnie mało istotna kwestia. Owszem, dziwnie to wygląda, kiedy dorosłą osobę ocenia ktoś, kto ma lat trzynaście. Ale sama zaczynałam właśnie w tym wieku, a przy czternastu-piętnastu latach byłam już całkiem niezła. Jak więc miałabym za to krytykować innych?

Gorzej sytuacja ma się z autorem. Bo mnie nadal wiek nie obchodzi, natomiast tu już wypadałoby uwzględniać. Większość bowiem uważa, że kiepskiego dwunastolatka należy zachęcić do dalszego pisania, a kiepskiego czterdziestolatka błagać, żeby nie dotykał klawiatury. Dlatego wolę nie wiedzieć, ile autor ma lat. Każdego oceniam tak samo. A jeśli ktoś jest na to za młody - pozostaje mi tylko zaprosić go za kilka lat.

Ferhora

Huma

Kot

Cóż pan chcesz od fików, nie wszystkie są durne. Tudzież nie wszystkie muszą być. I nie zawsze jest tak, że wiek ma przełożenie na treść. Jakbym dostała taki Zmierzch do oceny, to tym uznała, to za twórczość 16-latki, a nie dorosłej osoby.
Czasami to nie wiek ma przełożenie, a dojrzałość, która nie zawsze ma odzwierciedlenie w tymże wieku.
Można by jeszcze długo dywagować, ale chyba nie ma to większego sensu.

Huma

Ja jedynie twierdzę, że wiek na ogół idzie w parze z dojrzałością (nie tylko fizyczną, ale przede wszystkim emocjonalną) oraz z zakresem doświadczeń życiowych pisarza. Nikt mi tu chyba nie powie, że trzynastolatka jest w stanie pisać równie poważne teksty jak dorosła, powiedzmy trzydziestoletnia kobieta. Są wyjątki od tej reguły, ale raczej wskazujące na brak dojrzałości u rzeczonej trzydziestolatki, niż na wyjątkową dojrzałość trzynastolatki.

Isamar

Polemizowałabym. Są trzynastolatki z większym bagażem życiowego doświadczenia niż trzydziestolatki; nie zawsze z powodu niedomiaru u tej drugiej. Są trzynastolatki bardzo empatyczne. Aż wreszcie - są trzynastolatki natchnione, które nawet dobrze nie wiedzą, co robią, ale robią to świetnie.
Oczywiście możemy mówić, że to wyjątki. Ale biorąc pod uwagę na przykład procent ludzi czytających, w Polsce czy na świecie, wszyscy jesteśmy wyjątkami.

A jeśli chodzi o panią Meyer - zawsze możemy odejść od tematu wieku i przyczepić się stereotypu głupiego Amerykanina - dość prawdziwego, jak widać.

Lola

Większość spraw została już wymieniona, więc właściwie nie ma sensu, żebym powtarzała wszystko po Was.

Od siebie dodam tylko, że u oceniających denerwuje mnie straszliwie lenistwo. Chociaż ten zarzut jest skierowany w największym stopniu do mnie samej i z tego powodu bardzo mi przykro, noaleno...

Co do wieku... według mnie nie ma on zbyt dużego znaczenia. Oczywiście, często wpływa on na wiele czynników, jednak takie uogólnianie, że młodszy zawsze będzie gorszy od tego starszego albo że zbyt młody oceniający niewiele jeszcze wie, jest jednak niezupełnie w porządku. Sądzę, że najlepiej nie wiedzieć, ile lat ma oceniający tudzież autor, bo wtedy każdy jest traktowany na równi. Gdy znamy czyjś wiek (niezależnie od tego, czy jesteśmy oceniającym, czy ocenianym), to z góry wiemy, na jak wiele możemy sobie pozwolić. I tak na przykład, można oczekiwać, że osoba starsza powinna pisać lepiej, a tymczasem twórczość pani Meyer, jak Isamar słusznie zauważyła, doskonale udowadnia, że nie każdy potrafi spojrzeć na świat tak, jak jego wiek mógłby sugerować. Z doświadczenia mogę powiedzieć, że osoby ode mnie młodsze są w stanie oceniać dużo lepiej, ba, posiadały takie umiejętności dużo wcześniej niż ja w ogóle zdążyłam pomyśleć, że mogłabym się czymś takim zajmować. A powiedzmy sobie szczerze, stara to ja nie jestem jeszcze. Chyba.